Het voelde alsof ik rechtstreeks van mijn Spaanse sloffen zo in de Spaanse zon stapte. Even weg uit het land waar de crisis nog steeds het nieuws beheerste, even niet tikken-voor-geld. Kortom: even relaxen. En dat hebben we gedaan. Voor het eerst – en meteen ook voor het laatst – met ons drietjes – alhoewel koter twee natuurlijk al wel mee was, maar nog niet echt helemaal.
‘Ik ga nooit met een jong kind het vliegtuig in’, zei ik altijd, mij de vele ergerlijk gillende jongelingen in de vliegende drukcabines herinnerend. Maar we deden het dus toch, Nederlanders als we zijn. Pimmetje is immers van 17-5-2007 en mag derhalve nog gratisch mee de lucht in. In deze tijden hebben we toch maar besloten om daarvan te profiteren (je moet toch een smoes bedenken, nietwaar?). En wat blijkt? Pim vond het geweldig, hij gaf haast geen kik en het landen was voor hem één lange glijbaan die hij met een glimlach trotseerde.